Maart 2020

Hoe onwerkelijk is de werkelijkheid op het moment.

Nog steeds ben ik van mening dat ongeacht wat er gebeurt ik pas ga als het mijn tijd is en maak ik me voor mezelf dan ook geen zorgen aangaande het heersende virus. Maar toch, hoe onwerkelijk lijkt de huidige situatie als je op deze stralende zondag van achter het glas de wereld buiten bekijkt, heel vredig allemaal, heel rustig, wat wandelende mensen en spelende kinderen en af en toe een auto. De waterhoentjes scharrelen onverstoorbaar door al hebben ze deze week wel 75 % van hun kroost verloren aan de hardheid van de natuur, er is nog maar 1 kuiken over. Ook op het dakterras scharrelen om 11 uur wat buurtjes rond, braaf 1,5 meter afstand houdend van elkaar. Zelf blijven we binnen want een beginnend keelpijntje en een lichte kuch maakt je toch onzeker, je wilt niemand besmetten. In hoe schril contrast staat al die rust en vredigheid tegenover het keiharde telefoon alert dat mensen oproept afstand te houden en bij symptomen van verkoudheid, hoe licht ook binnen te blijven. Dat die oproep nodig is blijkt wel uit de berichten op radio en tv van de zich onoverwinnelijk voelende medemensen die toch naar bos, strand markten tuincentra en markten trekken alle waarschuwingen negerend. Ik schrik daarvan ondanks mijn eigen ook wel nuchtere kijk op de dingen als ik op dezelfde tv de beelden uit Italie zie waar de hel echt losgebarsten lijkt en ook in andere landen de situatie onhoudbaar is geworden. Met een schoonzoon die huisarts is en de praktijk op zich af ziet komen en waarschuwt dat Brabant nog maar het begin is en de cijfers die elke middag een grotere toename laten zien van besmettingen en overleden medeburgers, denk ik wees toch maar voorzichtig al is het maar voor bescherming van anderen. Want de werkelijkheid is echt anders als de vredige onwerkelijkheid waar we nu in zitten, het blijft geen ver mijn bed show.

Hou het gezond, Jielis